Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

                                                                  Η κατάθλιψη

Η κατάθλιψη από το 1970 και έπειτα αποτελεί το υπ' αριθμόν ένα ψυχικό νόσημα στις δυτικές κοινωνίες. Έχει καταφέρει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον της ψυ- κοινότητας και να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό, να γίνει ένα νόσημα «της μόδας». Ο κυρίαρχος τρόπος θεραπείας της, αρχικά το ηλεκτροσόκ και μεταγενέστερα  η χορήγηση αντικαταθλιπτικών, ουσιαστικά ενσαρκώνει την επιθυμία μας για απεριόριστη δυνατότητα παρέμβασης στον ψυχισμό, ενώ παράλληλα η επίπλαστη ευφορία που προσφέρει αφενός υποκαθιστά ύπουλα την ουσιαστική θεραπεία και αφετέρου θολώνει επικίνδυνα το όριο ανάμεσα στα μέσα θεραπείας και στη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Γιατί όμως συνέβησαν τα παραπάνω; Σχετίζεται η κατάθλιψη με τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας;
Το βιβλίο του Ehrenberg δεν διατείνεται ότι αποτελεί μία αντικειμενική οπτική πάνω στην κατάθλιψη αλλά ούτε και ένα εγχειρίδιο με οδηγίες ή κάποια πρόταση για τη θεραπεία της. Αντίθετα, είναι ένα βιβλίο βαθιά πολιτικό, που προτείνει ότι μέσω της κατανόησης των πτυχών του συνδρόμου της κατάθλιψης μπορούμε να αντλήσουμε σημαντικές πληροφορίες που αφορούν στη σύγχρονη κοινωνία. Πραγματοποιείται μία εκτενέστατη ιστορική αναδρομή όσον αφορά την κατάθλιψη αλλά και τις ψυχικές διαταραχές γενικότερα , από τη θεωρία του Φρόιντ και του Janet μέχρι τον τρόπο που διαδόθηκε η γλώσσα των ασθενειών στα μέσα και έγινε προσιτή στο ευρύ κοινό.
Σύμφωνα με το συγγραφέα η κατάθλιψη δεν αποτελεί απλώς μία ακόμα ψυχική νόσο. Αντίθετα, συνδέεται αρραγώς με την προσωπική ελευθερία του ατόμου και με την ανάγκη για αυτονομία που πλέον χαρακτηρίζουν τον πυρήνα της κοινωνικοποίησης στη σύγχρονη κοινωνία. Ειδικότερα, η κατάθλιψη σχετίζεται ακριβώς με την αποτυχία μας να εκπληρώσουμε τις προαναφερθείσες προσδοκίες. Ο γράφων, ωστόσο προχωράει πέρα από την αδυναμία εκπλήρωσης των προσδοκιών και αναφέρει ότι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία είναι ότι η κατάθλιψη μας παρέχει μία γλώσσα. Μια γλώσσα την οποία έχουμε εσωτερικεύσει και με την οποία πλάθουμε και αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Η ψυχική ασθένεια, απέκτησε υπόσταση την ίδια στιγμή με την οποία αναγνωρίστηκε στο υποκείμενο μία εσωτερική οργάνωση. Συνεπάγεται , λοιπόν ότι η ψυχική νόσος αποτελεί απόρροια της ίδιας της ύπαρξης του ατόμου.

Η κατάθλιψη ως λειτουργική παθολογία
Η κατάθλιψη ακόμα έχει συνδεθεί με τα συμπτώματα άλλων ασθενειών και η προσπάθεια εντοπισμού των ριζών της μας γυρίζει πίσω στην αρχαία ελληνική μελαγχολία. Πέρα όμως από αυτό, και πέρα από την ερμηνεία των συμπτωμάτων ως απόρροια της υπερβολικής κοινωνικής πίεσης που υφίσταται το άτομο, μπορεί επίσης να ερμηνευθεί  ως μία δομική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο το υποκείμενο αντιλαμβάνεται τον ίδιο του τον εαυτό.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, έχει πραγματοποιηθεί μία αλλαγή στο πλαίσιο μέσα στο οποίο δομείται το υποκείμενο. Ειδικότερα, μέχρι και τον προηγούμενο αιώνα το στοιχείο μέσα στα πλαίσια του οποίου πλάθονταν οι υποκειμενικότητες των ατόμων ήταν η σύγκρουση. Από τη θεωρία του Φρόιντ για τον ψυχισμό μέχρι τη θεωρία του Μαρξ. Όσον αφορά στη θεωρία του Φρόιντ, ο ψυχισμός δομούνταν από την προσπάθεια του Εγώ να «συμβιβάσει» κατά κάποιο τρόπο τη σύγκρουση ανάμεσα στα ασυνείδητα ένστικτα και τις ενορμήσεις με τους κοινωνικούς κανόνες.  Παρομοίως στη θεωρία του Μαρξ απαντάμε την πάλη των τάξεων. Οι συνθήκες αυτές της πάλης οι οποίες ήταν διάχυτες εκείνη την περίοδο οδήγησαν στη δημιουργία των νευρώσεων.
Ωστόσο, υποστηρίζεται ότι αυτός ο τρόπος δόμησης του εαυτού αντικαταστάθηκε από έναν νέο. Η νέα δόμηση του εαυτού συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια του ατόμου να είναι «κύριος του εαυτού του». Η νέα αυτή κοινωνική απαίτηση και ταυτόχρονη ανάγκη του ατόμου για προσωπική ελευθερία και κυριαρχία τροφοδοτεί το άτομο με προκλήσεις και ευκαιρίες προκειμένου να ανακαλύψει και να μπορεί να είναι ο εαυτός του. Ωστόσο σ αυτή τη συνθήκη το άτομο φαίνεται να βασανίζεται κατά κάποιο τρόπο από τον ίδιο του τον εαυτό, από την ανάγκη για αυτονομία.
Ένα από τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει ο Ehrenberg είναι ότι η κατάθλιψη δεν είναι μία κατάσταση η οποία αφορά στην ύπαρξη του ατόμου. Πολύ περισσότερο έχει να κάνει με τη δράση του και τη λειτουργικότητά του. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας καθορίζει τα όρια του σώματος ενώ παράλληλα διαμορφώνει και τον ψυχισμό. Η νέα αυτή θεώρηση της ασθένειας πηγαίνει πέρα από τα στενά όρια τόσο της ιατρικής όσο και των νευροεπιστημών και της βιομηχανίας φαρμάκων, εκτείνεται πέρα από τα όρια της ψυχοθεραπείας και αποτελεί μία ιστορική, φιλοσοφική και πολιτική σύνθεση.
Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο στη δουλειά του Ehrenberg είναι η σύνδεση και ενδεχομένως και η σύγχυση της θεώρησης που αναφέρθηκε προηγμένως για την κατάθλιψη με το άγχος. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι το άγχος είναι αυτό που κυρίαρχα έχει συνδεθεί με τον τρόπο δράσης του ατόμου τόσο στην προσωπική του ζωή όσο και στην εργασία του παρά με την ύπαρξή του αφενός, και αφετέρου παρουσιάζει στοιχεία αρκετά κοινά με την κατάθλιψη όπως είναι η εξάντληση, η κούραση ή και η απελπισία κατά μία έννοια.
Σημαντική είναι και η αναφορά που γίνεται στη χρήση των ουσιών και αναφέρεται πολύ χαρακτηριστικά ότι « Στην καταθλιπτική έρρηξη αντιστοιχεί η εξαρτητική έκρηξη, στην απώλεια συναισθημάτων του καταθλιπτικού, η αναζήτηση έντονων συγκινήσεων του τοξικοεξαρτημένου». Οι ουσίες για το χρήστη είναι το απόλυτο μέσο κατάκτησης της υγείας, το οποίο όμως φέρει ένα άλλο τίμημα , μια άλλη μορφή υποτέλειας. Κι έτσι η χρήση των ουσιών μπορεί κι αυτή να αποτελέσει τη δεύτερη μορφή «παθολογίας της ελευθερίας».

Η θεραπεία
Η θεραπεία δεν αποτελεί μία προσπάθεια ίασης. Δεν μπορεί να κάνει τους δαίμονες μας να βγουν από μέσα μας ούτε όμως και να σωπάσουν. Βασικός στόχος της είναι να μπορέσουμε να συμβιβαστούμε με την ύπαρξή τους και να μπορέσουμε να τους επεξεργαστούμε με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να αποτελέσουν τους βασικούς αρωγούς μας.  Με άλλα λόγια η ίαση, ουσιαστικά δεν αποτελεί ίαση αλλά την προσπάθεια του άρρωστου υποκειμένου να ενσωματώσει την ασθένεια στην ίδια του την ύπαρξη. Το άτομο δεν επιστρέφει στην κατάσταση που βρισκόταν πριν την ασθένεια, απλώς κάνει το γιατρό και την αγωγή του στοιχεία περιττά. Συνεπώς, η ίδια η θεραπεία της ασθένειας και συνεπώς και της κατάθλιψης δεν συνιστούν το κυνήγι της ευτυχίας από την πλευρά του ατόμου αλλά πολύ περισσότερο την αναζήτηση ενός τρόπου επαναπροσδιορισμού της σχέσης με τον εαυτό.
Ο γράφων λοιπόν, φωτίζει την κοινωνική πλευρά της ασθένειας και προτείνει ότι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται και όχι ως κάποια παθολογία του ατόμου. Η κατάθλιψη είναι ουσιαστικά μία γλώσσα που εκφέρεται για όσους υποκύπτουν στην κοινωνική πίεση και στις ατομικές τους προσδοκίες. Κατ επέκταση η παθολογία είναι στην ουσία η απάντηση σε ένα κοινωνικό πρόβλημα το οποίο δεν έχει ακόμα εκφραστεί και με αυτόν τον τρόπο μετατοπίζεται από τη σφαίρα του ατομικού σε αυτή του κοινωνικού όπου η υγεία και η απουσία της σχετίζονται με την ποιότητα ζωής ,τους θεσμούς και τις αξίες και δεν απορρέουν από κάποια ικανότητα μας για απόκτησή της.

Εν κατακλείδι
 Η κατάθλιψη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου με τον οποίο ζούμε στη σύγχρονη εποχή και εκφράζει την σύγκρουση ανάμεσα στην απεριόριστη ελευθερία και στην αδυναμία ελέγχου που αυτή συνεπάγεται. Μαζί με τον εθισμό, αποτελούν τις δύο όψεις του ατόμου που  καθορίζει αλλά και ταυτόχρονα υφίσταται μόνο του τη ζωή του. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι η κατάθλιψη μας φωνάζει με όλους τους τρόπους και όλους τους τόνους ότι η απόλυτη ελευθερία δε σημαίνει και απόλυτη δυνατότητα. Υπ αυτή την έννοια αποτελεί ένα όριο μη υπερβάσιμο καθώς μπορούμε να ελέγξουμε χίλια πράγματα στην σημερινή εποχή αλλά εν τέλει αυτό δεν μας ελευθερώνει από τίποτα.





Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Μια απάντηση στον Mark Fisher για τον μαγικό βολονταρισμό

Ένα μικρό άρθρο διερεύνησης της ιδέας του μαγικού βολονταρισμού και πως αυτός σχετίζεται με ερωτήσεις του οργανισμού.

 

Πριν από μερικές μέρες, εμφανίστηκε μια συνέντευξη του Mark Fisher στο RS21.org. Το θέμα της συνέντευξης είχε να κάνει με την κατάθλιψη, την πολιτική και την τάξη. Συμφωνώ σε πολλά σημεία με αυτά που λέει ο Mark Fisher μέσα στο άρθρο, και στον καπιταλιστικό ρεαλισμό· αλλά υπάρχουν και άλλα με τα οποία διαφωνώ. Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η επίθεση στον Mark Fisher ως άτομο ή στοχαστή, μιας και η δουλειά που κάνει στην ψυχική υγεία είναι απαραίτητη- εν μέρει επειδή συνήθως είναι σωστός, και εν μέρει επειδή είναι μια από τις λίγες φωνές που o ευρύτερος αριστερός χώρος ακούει όσον αφορά αυτό το θέμα. Το θέμα εδώ είναι η ενασχόληση με αυτά που είπε για να διευρύνει περαιτέρω μια «αριστερή» κουβέντα για την ψυχική υγεία. Σε κάποια σημεία, θα γίνει ξεκάθαρο ότι μεγάλο μέρος της διαφωνίας μας στο θέμα συνταγογράφησης των ασθενών μας, έχει να κάνει με τις διαφορετικές πολιτικές μας θέσεις.

Ο Mark Fisher, μιλάει για ένα φαινόμενο που αποκαλείται «μαγικός βολονταρισμός», το οποίο προσδιορίζει ως ένα από τα κυρίαρχα ιδεολογικά εργαλεία του καπιταλιστικού ρεαλισμού. Μέσα στη συνέντευξη ο Fisher φέρεται να ορίζει τον μαγικό βολονταρισμό ως:

«…η πεποίθηση ότι μέσα μας  κρύβεται η δύναμη να γίνουμε ό,τι θέλουμε να είμαστε»

Αυτό εν ολίγοις είναι το Αμερικάνικο Όνειρο, ο αποκρυσταλλωμένος πυρήνας ενός φιλόδοξου μοντέλου “υποκειμενοποίησης” που μας καθορίζει ως πρόθυμους νεο-σκλάβους. Βλέπουμε μηνύματα που εκδίδουν το σχήμα της «αξιοκρατικής υποκειμενοποίησης» παντού γύρω μας, αλλά πουθενά δεν συνοψίζουν το δομικό τους πλαίσιο παρά μόνο στη στρατιωτικοποίηση. Επί σειρά ετών ο Βρετανικός Στρατός διέτασε: «Εστέ Άριστοι». Ποτέ δεν απαντάται η ερώτηση του τι είναι αυτό στο οποίο κάποιος υποτίθεται πως πρέπει να είναι άριστος. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που αυτή είναι η έκφραση που συναντάται συχνότερα σε χιλιάδες αγγελίες, περιγραφές θέσεων εργασίας και τηλεοπτικά προγράμματα. Όλος ο κόσμος των media, ένας κόσμος που περιστρέφεται γύρω από τους δέκτες του, που τρυπώνει μέσα τους, είναι ένας σύνδεσμος από φαντασιώσεις που επαναλαμβάνουν την ίδια διαταγή: να θέλετε το καλύτερο, να είστε οι καλύτεροι, σας αξίζει το καλύτερο.
Και αν οι μονάδες στρατολόγησης είναι ως επί το πλείστον παρακινητικές ως προς τον μαγικό βολονταρισμό, τότε το ταβάνι είναι το δημοφιλές φαινόμενο του βιβλίου «The Secret» (Το Μυστικό). Στην συνέντευξη, ο Fisher μιλάει για το πως ο μαγικός βολονταρισμός γίνεται
«...η πεποίθηση ότι τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του υλικού κόσμου, υπόκειται στην ατομική βούληση».
Κι αυτό είναι ακριβώς το θέμα του The Secret. Το βιβλίο θέτει έναν φυσικό νόμο, τον λεγόμενο ως «νόμο της έλξης», που συνοψίζεται στο μότο ότι η πραγματικότητα είναι προϊόν σκέψης. Αυτός ο νόμος χρησιμοποιείται εργαλειακά για να διδάξει τον αναγνώστη/θεατή ότι αν σκέφτεται κάτι που θέλει, πολύ και έντονα, για παράδειγμα μέσω οραματισμού, θα το αποκτήσει. Αν δε σε αυτό προστεθεί και το συναίσθημα, τότε η διαβίβαση προς το σύμπαν, θα ενισχυθεί! Ο λόγος που αυτό θα συμβεί, δεν είναι μόνο βάσει του φυσικού νόμου, αλλά επίσης επειδή
«...υπάρχει μια αλήθεια βαθιά μέσα σου, που σε περιμένει να την ανακαλύψεις, και η Αλήθεια είναι αυτή: αξίζεις όλα τα καλά που έχει να προσφέρει η ζωή»¹.
Αυτή είναι η εικόνα ενός καταναλωτή ως «ψυχή» ικανή να εκπέμπει και να μεταδίδει πόθους σε ένα δεκτικό σύμπαν, και υπονοεί ένα ολόκληρο μεταφυσικό οικοδόμημα γύρω από την επιμονή του Loreal ότι «το αξίζεις». Ο Mark Fisher αμέσως αμέσως, επισημαίνει τον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος εδώ: αν αποτύχεις να βρεις δουλειά, να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, ή να κάνεις εκείνες τις διακοπές, ή να πάρεις εκείνο το αμάξι ή τα αθλητικά παπούτσια, είναι επειδή δε τα ήθελες όλα αυτά αρκετά. Κι αυτό υπονοεί μια αδυναμία της ικανότητας να ποθείς ή, κατά τη γλώσσα του The Secret, μια αδυναμία να εκπέμπει κανείς συχνότητες στο σύμπαν. Αυτό που υπονοεί η δήλωση του Fisher είναι κάτι παραπάνω από αυτό που λέει. Για να ακολουθήσουμε αυτή τη λογική πρέπει εν τέλει να συμπεράνουμε πως η αποτυχία είναι βαθιά ατομική: είμαι αποτυχημένος μέχρι τα βάθη της ψυχής μου· πήρα αυτό που μου άξιζε. Είναι εύκολο να δει κανείς πως το να ζει κανείς σημειολογικά κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη.
Αυτό που ούτε ο Fisher ούτε ο συνεντευκτής Anindya Bhattacharyya λένε σε αυτή τη συνέντευξη, είναι πως ο μαγικός βολονταρισμός είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του ριζοσπαστικού ψυχολόγου David Smail. Ο Smail, είναι μέλος μίας νεο-υλιστικής ομάδας ασκούμενων και ερευνητικών, συγγραφέας αρκετών βιβλίων, και ένας από τους συγγραφείς μιας απολύτως λαμπρής υλιστικής θεωρίας για την ψυχική οδύνη. Ο Mark μιλάει για τη δουλειά του Smail σε άλλη συνέντευξη (κάπως έτσι βρήκα κι εγώ τη δουλειά του) και σε ένα άρθρο για την ιδιωτικοποίηση του άγχους. Ο David Smail αναγνωρίζει πως ο μαγικός βολονταρισμός προέρχεται όχι από τον καπιταλισμό καθ’ εαυτόν, αλλά μέσα από την ίδια την ψυχολογία:
«Το πρόβλημα είναι πως μόλις οι θεραπευτικές σχολές αρχίζουν να επισημοποιούν και να επαγγελματοποιούν τις διαδικασίες τους, σχεδόν πάντα -εκούσια ή μη-πέφτουν στην παγίδα να υιοθετούν φιλοσοφίες κάθε είδους. Για την ακρίβεια, υπάρχουν πολύ λίγες προσεγγίσεις στης ψυχοθεραπεία οι οποίες σε κάποιο βαθμό δεν εμπερικλείουν κάποια θέση ατομικιστική, ιδεαλιστική, ή, -ή και όπως εγώ τις λέω-θέσεις του μαγικού βολονταρισμού. Όλες αυτές οι προσεγγίσεις έχουν τη βάση τους στη γενική υπόθεση που είναι πολύ δύσκολο να αποτιναχτεί –ήτοι, ότι θεμελιακά είμαστε όλοι ατομικότητες που απλά τυγχάνει να βρισκόμαστε σε κοινωνίες. Υποψιάζομαι ότι ίσως θα ήταν πιο ακριβές να λέγαμε ότι θεμελιακά είμαστε όλοι κοινωνικά πλάσματα που τυγχάνει να νιώθουμε ατομικότητες».

Οι πλήρεις συνέπειες της τεχνικής για υποκειμενοποίηση καθίστανται εμφανείς όταν κοιτάμε τον Smail: παράγει ένα βαθύ ενδότερο ψυχισμό με περίπου τον ίδιο τρόπο που ο Foucault περιέγραψε  τη δουλειά της ψυχανάλυσης –έναν βαθύ υποκειμενικό πυρήνα που βρίσκεται η αλήθεια του εκάστοτε ατόμου. Σαν τέτοιο ταιριάζει απόλυτα με τον ατομικισμό του καπιταλισμού και ως εκ τούτου διευρύνει την υπόσκαψη της κοινωνικότητας, και ως εκ τούτου αποκλείει την πιθανότητα κάθε συλλογικής –πόσο μάλλον ταξικής- δράσης. Ο ιδεαλισμός της τεχνικής είναι αυτό που είδαμε με το The Secret και μπορεί να εκφραστεί απλά με τον τύπο:
(επικεντρωμένος) επιθυμία + σκέψη + συναίσθημα = πραγμάτωση της προσωπικής αλήθειας.
Όλες οι δομικές αιτιολογίες για την εμπειρία εξαλείφονται, είτε είναι βιολογικές, ενσωματωμένες, οικονομικές, πολιτικές ή ιστορικές. Ο υλισμός εξαφανίζεται σε ένα νέφος από ψυχο-μαρκετινίστικες στρατηγικές. Με τον μαγικό βολονταρισμό βλέπουμε μια βαθιά συμβολή ανάμεσα στη θετική ψυχολογία, την ψυχοθεραπεία και τη διαφήμιση. Αυτή η συμβολή ελάχιστα μας εκπλήσσει μιας και αυτές οι τρεις όψεις πάντα περιπλέκονταν. Η δουλειά του Smail στο βιβλίο «The Origins of Unhappiness» (Η Προέλευση της Δυστυχίας) επίσης καταδεικνύει ότι όλο αυτό είναι μια στοχευμένη στρατηγική που πρώτα εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια της Θατσερικής καταστροφής των κοινοτήτων και οργανισμών της εργατικής τάξης. Συνοψίζοντας το επιχείρημα σε αυτό το βιβλίο, από μια συνέντευξη του συγγραφέα του «The Therapy Industry» (Η Βιομηχανία της Θεραπείας), Paul Moloney,
«Η Margaret Thatcher ήταν κι αυτή μια μεγάλη επιρροή. Κατά μία έννοια, ήταν η καλύτερη ψυχολόγος που συνάντησα ποτέ, επειδή ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα (ή  αυτά που αντιπροσώπευε ήξεραν καλύτερα απ’ τον καθένα) τι αλλάζει τους ανθρώπους και πως να τους χειρίζεται ,κι αυτό το έκανε με το να επηρεάζει τα ενδιαφέροντά τους και να τους εκβιάζει παρακινώντας τους, δίνοντας τους πολλά χρήματα και λοιπά. Μετά το 1979, έγινε εμφανές πως οι άνθρωποι που με επισκέπτονταν δεν είχαν μεγάλο περιθώριο ελιγμών, ασχέτως με το πόση δύναμη της θέλησης εφήρμοζαν στις καταστάσεις που ήταν μπλεγμένοι, και συνήθως λόγω κάποιου κακοήθους, τιμωρητικού μέτρου που είχε πάρει η κυβέρνηση των Συντηρητικών (σ.τ.μ: Tory, κόμμα της Thatcher). Αυτοί οι άνθρωποι κατηγορούσαν τους εαυτούς τους και κόπιαζαν σκεπτόμενοι «τι παίζει με εμένα... όλες μου οι προσωπικές στρατηγικές δε δουλεύουν... για ποιόν λόγο είμαι τόσο ανεπαρκής υπό αυτές τις συνθήκες...;» και μου ήταν εντελώς ξεκάθαρο ότι δεν ήταν αυτοί ανεπαρκείς, αλλά ότι οι συνθήκες ήταν το πρόβλημα.»
Αυτή η δουλειά συνεχίζεται μέσω της Ομάδας Συμπεριφοριστικού Διορατισμού (Behavioural Insights Team) ή αλλιώς «nudge unit» της κυβέρνησης ConDem (σ.τ.μ: κυβέρνηση συνεργασίας Συντηρητικών-Δημοκρατικών) και από τη συνεχή διάδοση της ψυχοθεραπείας και των συμπεριφοριστικών παρεμβάσεων έξω από την αίθουσα συσκέψεων. Όπως ακριβώς η ψυχιατρική αυτονομήθηκε από τα Άσυλα ακολουθώντας την αποϊδρυματοποίηση, το ίδιο έκανε και η ψυχοθεραπεία που εξαπλώθηκε εκτός κοινωνικού ιστού. Το πιο δημοφιλές είδος μαγικού βολονταρισμού σήμερα είναι μεν η Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία, αλλά οι συνεδρίες «κινήτρου» και ο επιγνωσιακός διαλογισμός έχουν επίσης μετατεθεί από το σώμα του κοινωνικού. Μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του κινήματος θετικής ψυχολογίας, ο Martin Seligman, είχε μια βαθιά επιρροή στη διάδοση της ιδέας ότι μπορούμε να εκπαιδευτούμε στο να είμαστε χαρούμενοι με το να αλλάζουμε τις σκέψεις μας:

«Η κατάθλιψη είναι μια διαταραχή του «Εγώ», που αποτυγχάνει μπροστά στα μάτια σας σε σχέση με τους στόχους σας. Σε μια κοινωνία που ο ατομικισμός οργιάζει, πιστεύουν όλο και πιο πολλοί ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Το σύστημα, φτιάχνοντας τέτοια πιστεύω, κάνει την ατομική αποτυχία σχεδόν απαρηγόρητη»².

Ο Seligman πιστεύει πως μπορούμε να αναπτύξουμε «νέες γνωστικές δεξιότητες» που περιστρέφονται αισθητά γύρω από την αλλαγή στο πως βλέπουμε τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της αμφισβήτησης των πεσιμιστικών μας πιστεύω. Από τη μεριά του Seligman, αν θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να αποκηρύξουμε τις αναλύσεις μας για τον καπιταλισμό, επειδή απλά μας καταθλίβουν: είναι περισσότερο η πεποίθηση που έχει να κάνει με τον καπιταλισμό, παρά οι ουσιαστικές συνθήκες που δημιουργούν την κατάθλιψη. Έχει να κάνει με το πως το βλέπεις: άλλαξε την ερμηνεία και θα αλλάξεις τον κόσμο. Αυτή είναι η αντιστροφή της 11ης θέσης του Marx.
Κατ’ εμέ, η προηγούμενη θεωρία του Seligman για την μαθημένη αβοηθησία ήταν σωστή. Όπως λέω πάντα, η αριστερά –με την ευρεία έννοια -, έχει μάθει πως είναι άσκοπο να γίνει οτιδήποτε για να αλλάξει την κατάστασή επειδή τίποτα δε λειτουργεί. Όποια ομάδα παίρνει την πρωτοβουλία να δράσει, πρέπει να είναι έχει τη βασική γνώση της ματαιότητας της ενέργειας. Ο Zizek έχει το μότο γι αυτή τη θέση, μια θέση που υποστηρίζει: μη δρας, σκέψου. Αυτός ο διαχωρισμός είναι οπισθοδρομικός και πραγματικά υπάγεται στην καταθλιπτική τάση να στοχαζόμαστε, να συναντάμε τα ίδια προβλήματα ξανά και ξανά, ενώ βυθιζόμαστε βαθύτερα στην απελπισία.
Ο Fisher προτείνει ότι πρέπει να δίνουμε «νικηφόρους αγώνες». Και το έχω πει κι εγώ ξανά και ξανά, οπότε σε αυτό συμφωνούμε. Η έξοδος από τη μαθημένη αβοηθησία δεν είναι ο μαθημένος  οπτιμισμός, αλλά η δράση. Να επαναπροσδιορίσουμε τη γλώσσα του συμπεριφορισμού, αν η αριστερά είναι καταθλιπτική, αν εμείς είμαστε καταθλιπτικοί, τότε πρέπει να θέσουμε μικρούς και επιτεύξιμους στόχους. Κι αυτό απαιτεί διαβαθμισμένη έκθεση. Το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πάμε από μια κατάσταση παράλυσης στην πληθωρική και εκρηκτική δύναμη βραχυκυκλώνει το πραγματικό πολιτικο-θεραπευτικό έργο που απαιτείται. Πρώτα απ’ όλα, αυτό σημαίνει πως πρέπει να αναλύσουμε τη δικιά μας περιοχή ελέγχου. Σε ποιόν αποδίδουμε την ικανότητα να δρα; Επίσης απαιτείται ένα συγκεκριμένο είδος πραγματισμού. Στη Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία και στα προγράμματα με 12 βήματα όλα ξεκινούν από την ιδέα του Επίκτητου ότι κάποια πράγματα είναι υπό τον έλεγχό μας και κάποια άλλα όχι. Αλλά αντίθετα με τον Επίκτητο, το Στωικισμό και τα 12 βήματα,  γνωρίζουμε πως ο έλεγχος είναι το αποτέλεσμα των πράξεων και ότι όσο πιο πολύ δρούμε, τόσο πιο πολύ τα πράγματα έρχονται υπό τον έλεγχό μας. Η δουλειά μας είναι να ξεμάθουμε την αβοηθησία μέσα μας, μέσω της συλλογικής πράξης. Ερωτήσεις πάνω στα στάδια και τον βαθμό επαναστατικότητας (ρεφορμισμός/επανάσταση) όσον αφορά την οργάνωση και τη δράση, δε μπορούν να ορίζουν τη δουλειά πάνω στην απο-μαθημένη αβοηθησία.
Για τον Fisher, το μονοπάτι που πρέπει να πάρουμε, περνάει μόνο του μέσα από τα «επικρατούντα μέσα και τις επικρατούσες πολιτικές».
Αντικρούοντας τις κυρίαρχες ιδεολογίες σε εφημερίδες και στα πολιτικά κόμματα; Το έχουμε ξανακάνει. Ξανά και ξανά. Για τον Fisher οι υποστηρικτές της άμεσης δράσης³, οι πάντα ασαφείς και αμφιλεγόμενοι «νεο-αναρχικοί» είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής κατάθλιψης. Εγώ νομίζω πως είναι το ακριβώς αντίθετο. Όποιοι και να είναι αυτοί οι νεο-αναρχικοί, φαίνεται να είναι οι ίδιοι που έχουν προσκολληθεί με την πρακτική δουλειά της δόμησης νέων πρακτικών, νέων οργανισμών, και νέων χώρων. Ο Fisher τονίζει ότι η συμβολική δράση της κατάληψης ενός χώρου είναι διαφορετική από «την κατάληψη επειδή νομίζουμε πως μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα από τους καπιταλιστές». Και αυτό είναι αλήθεια. Αλλά πριν να μπορέσουμε να αυτονομήσουμε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, πρέπει να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το πως θα το κάνουμε. Άτομα που δεν έχουν απολαύσει ποτέ το κύκλωμα της αυτονομίας ή τη ζύμωση επιρροών πέρα από την κατάθλιψη, το άγχος, και το θυμό πρέπει να είναι σε θέση να καταλάβουν χώρους για να μάθουν πως να το κάνουν. Και όχι μόνο χώρους. Τα άτομα πρέπει να μάθουν να καταλαμβάνουν τον χρόνο ούτως ώστε να παύσουν τους γραμμικούς ρυθμούς παραγωγής-κατανάλωσης και να θέσουν νέες προσωρινότητες. Επίσης, μια κατάληψη είναι μια όχι και τόσο συμβολική διαμαρτυρία. Το κίνημα του Occupy μπορεί να ήταν, αλλά οι καταλήψεις δημόσιας στέγης ή κέντρων ψυχικής υγείας πάνε πέραν της συμβολικής κίνησης. Οι νικηφόροι αγώνες μπορεί αναγκαστικά να είναι μικροί για την ώρα. Μπορεί να φαίνονται εφήμεροι και ίσως απλά συμβολικοί. Αλλά το να κερδίζει κανείς αγώνες είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ένα καταθλιπτικό άτομο. Μέρος των οποίων θα είναι το να αποτινάξει κάθε καθαρολογία για το «τι αγώνες» ή «πως κερδίζουμε αγώνες».
Η απόρριψη της καθαρολογίας δεν σημαίνει πως θα πρέπει να υποπέσουμε στην δημιουργία νέων αριστερών κομμάτων, ή την ανάκαμψη παλαιών. Ούτε σημαίνει πως θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο να κερδίσουμε το ιδεολογικό έδαφος των κυρίαρχων media. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε με αυτές τις δομές. Αυτές είναι δομές και εδάφη σχεδιασμένα να κρατάνε τη δυναμική συγκεντρωμένη γύρω από ένα συγκεκριμένο σύνολο δρώντων. Για να αναστρέψω εντελώς την εντολή του Fisher, αντιλαμβάνομαι τέτοιες δομές ως αυτές που ενσαρκώνουν ένα είδος μαγικού βολονταρισμού. Το κόμμα ιστορικά έχει λειτουργήσει ως η αρχή της αβανγκαρντίστικης θεωρίας. Το κόμμα έχει αυτό που δεν έχουν οι εργάτες: ενόραση, τον ψυχιατρικό όρο του μαγικού μηχανισμού της αναγνώρισης της θέσης κάποιου ως τρελή. Ακριβώς όπως η ψυχιατρική φέρεται στους τρελούς, έτσι φέρεται και το κομμά στους εργάτες. Δεν είναι απο-μαθημένη αβοηθησία, είναι μετατοπισμένη αβοηθησία. Για να ξεμάθουμε την αβοηθησία πρέπει να ενεργοποιήσουμε ξανά δίκτυα αυτόνομων οργανισμών. Οργανισμούς άμεσου εργασιακού συνδικαλισμού· αυτόνομους ομίλους συλλόγων· δίκτυα αλληλεγγύης· η ανάπτυξη μέσων με όρους που έχουν δομηθεί εκτός των κυρίαρχων μέσων αλλά δεν υπάρχουν μέσα τους· την δημιουργία ομάδων που εξερευνούν τα δομικά αίτια, εμπειρίες, και συλλογικές στρατηγικές για την καταπολέμηση της ψυχοπαθολογίας. Αυτά τα άτομα υπάρχουν ήδη, και είναι άτομα που μάχονται, αλλά συχνά επιφέρουν πραγματικά κέρδη. Αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα για να επαναπαυθούμε, αλλά για να δούμε αυτούς τους πυρήνες μάχης ως μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης συναρμολόγησης που ανοίγει το μονοπάτι προς το να μάθουμε πως να μαχόμαστε.

Η πιο επικίνδυνη στιγμή για όποια κατάθλιψη είναι η στιγμή που η κατάθλιψη ξεκινά να ξεπερνιέται, όταν το καταθλιπτικό άτομο σταδιακά βγαίνει από την κατάσταση αβοηθησίας του. Όσο αυτό άτομο γίνεται πιο ενεργό, πιο ικανό να κινηθεί, να θέλει να κινηθεί, να δρα και να θέλει να δρα, η παρουσία αυτοκτονικών σκέψεων μπορεί να μην έχει φύγει πλήρως. Όλως παραδόξως, είναι ενώ η κατάθλιψη παρακμάζει όταν το ρίσκο της αυτοκτονίας είναι στο ζενίθ του. Οπότε, η διαφορά μεταξύ του Fisher κι εμού, είναι μάλλον ο παλιός διχασμός αριστερού-αναρχικού: ο Fisher θέλει να μας κάνει μια αριστερή συνταγογράφηση, που εγώ νομίζω πως δε χρειαζόμαστε.

1. Byrne, S. 2011. The Secret. London: Atria Books. p.41.
2. Seligman, M. 2006. Learned optimism: how to change your mind and your life. London: Vintage Books. p.2
3. «Όταν δρούμε για λογαριασμό μας, αντί να παρασκηνιοποιούμε μια εξωτερική αρχή, αυτό μας παρέχει τις ευκαιρίες υψώσουμε την ταξική συνείδηση από την κατάσταση, και να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητα της δράσης». Αυτό είναι από προσφάτως ενημερωμένο φυλλάδιο της Anarchist Federation «Ο Ρόλος της Επαναστατικής Οργάνωσης». Αυτός ο ορισμός της άμεσης δράσης είναι ένα παράδειγμα αυτό που εγώ ονομάζω «απο-μαθημένη αβοηθησία».


Μετάφραση: Chrisacos
Επιμέλεια μετάφρασης: Ομάδα Δια-Τάραξη

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Πρώτο Φεστιβάλ ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην Κρήτη

Δελτίο Τύπου


1ο Φεστιβάλ Ορατότητας και Διεκδικήσεων για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος και Σεξουαλικότητας: LGBTQIPride Κρήτης
Το Συντονιστικό που δημιουργήθηκε για να κάνει πραγματικότητα το 1ο LGBTQI+ Pride της Κρήτηςανακοινώνει την διεξαγωγή διήμερου Φεστιβάλ, το οποίο θα λάβει χώρα στο Ηράκλειο και συγκεκριμένα στο πάρκο Γεωργιάδη, στις 26 και 27 Ιουνίου του 2015. Πρόκειται για ένα Φεστιβάλ που στοχεύει στην ενδυνάμωση της ορατότητας της ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλ@, Αμφιφυλόφιλ@, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ) κοινότητας της Κρήτης -και κατ’επέκταση της επαρχίας-, στην προώθηση των αιτημάτων και των διεκδικήσεων (θεσμικών και μη) της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και στην επίτευξη ισότιμης συνύπαρξης μας σε χωριά, κωμοπόλεις, πόλεις και νησιά!
Μέσα από το  Φεστιβάλ LGBTQI+ Ορατότητας σκοπεύουμε, συν τοις άλλοις, να παρέχουμε ενημέρωση πάνω σε όλα τα ζητήματα που άπτονται του φύλου, του σώματος και της σεξουαλικότητας. Ιδιαίτερη βαρύτητα, επιθυμούμε να δοθεί, σε θέματα που έχουν τεθεί ελλιπώς ή διαστρεβλωμένα, όπως η τρανσφοβία, η πολυφοβία (διακρίσεις ενάντια στην πολυσυντροφικότητα) και τo ομοφοβικό bullying (gay bashing)To Φεστιβάλ φιλοδοξεί να συμπεριλάβει ομιλίες, βιωματικά εργαστήρια (workshops) και καλλιτεχνικά δρώμενα, τα οποία θα καλύπτουν όλες τις σχετικές θεματικές. Οι 2 ημέρες του θα κλείσουν με πολύχρωμες μουσικές βραδιές, οι οποίες θα περιλαμβάνουν συναυλίες διαφόρων μουσικών ιδιωμάτων και πάρτυ με DJs.
Κορυφαία στιγμή, θα θέλαμε να αποτελέσει, μια μεγάλη Πολύχρωμη ΠορείαΘα βαδίσουμε στους δρόμους υπενθυμίζοντας, πως δεν θα πάψουμε να υπάρχουμε και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και την ελευθερία έκφρασης (χωρίς φόβο και απειλές για την ζωή μας) στον δημόσιο -και μη- χώρο. Είμαστε μέρος της ίδιας κοινωνίας, ζητάμε ελεύθερες και αξιοπρεπείς ανάσες και γιορτάζουμε την διαφορετικότητα! 
 Το Συντονιστικό για το 1ο LGBTQIPride Κρήτης  που παλεύει για την υλοποίηση του Φεστιβάλ Ορατότητας, ειναι μία συνέλευση οριζόντιας οργάνωσης  στην οποία μετέχουν οι συλλογικότητες ConQueer (Ηράκλειο) και Φύλο και Φτερό (Ρέθυμνο)καθώς  και κάποια μεμονωμένα αλληλέγγυα άτομα. Η τέλεση ενός ΛΟΑΤΚΙ Φεστιβάλ μη εμπορευματοποιημένου, δίχως χορηγούς, δίχως διαφημίσεις, το οποίο βασίζεται στην αλληλεγγύη και στην αυτοοργάνωση και δεν περιθωριοποιεί κανένα μέλος της κοινότητάς μας, αποτελεί για εμάς συνειδητή πολιτική επιλογή.



Αγωνιζόμαστε - Ενημερώνουμε - Διεκδικούμε:

Ενάντια σε κανονικότητες και εξουσίες
που προσπαθούν να κυριαρχήσουν
επάνω στα σώματα και στις επιθυμίες μας.
Ενάντια σε ομοφοβία, σεξισμό και τρανσφοβία.

Σπάμε την σιωπή.
Γιορτάζουμε τις διαφορετικότητές μας!
Σας περιμένουμε όλ@!



                        
Το Συντονιστικό για το 1ο Παγκρήτιο Φεστιβάλ ΛΟΑΤΚΙ Ορατότητας
Κρήτη, 11 Απριλίου 2015

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Συνέντευξη πρόσφυγα για τις συνθήκες των ελληνικών κρατητηριών

Σ: Συνεντεύκτρια
Χ: Συνεντευξιαζόμενος

Σ: Θα ήθελες να ξεκινήσεις να μου πεις λίγα λόγια για την ιστορία σου.. εγώ έχω κάποιες ερωτήσεις στο μυαλό μου να σου κάνω αλλά θα προτιμούσα να ξεκινήσεις να μου μιλάς για σένα και μετά να παρέμβω εγώ.
Χ:Από πού θες να αρχίσω;
Σ: Από όπου θες εσύ
Χ: Κάθε χώρα έχει τα δικά της προβλήματα, στο Αφγανιστάν ήταν όντως καλύτερα για μένα τότε που έκανα μουσική, αυτό που ήθελα αλλά υπήρχαν και προβλήματα. Όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα και δεν μπορούσα πια να μένω εκεί, ξεκίνησα για να έρθω προς τα εδώ.. είχα ονειρευτεί ότι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα θα μπορέσω να συνεχίσω τη μουσική και να κάνω αυτό που θέλω, αυτό που ονειρεύομαι  να γίνω. Δυστυχώς όμως εδώ δεν βρήκα αυτό που ονειρευόμουνα βρήκα μεγαλύτερες δυσκολίες.
Σ: ποια ήταν αυτά τα προβλήματα που όπως λες σε έκαναν να φύγεις;
Χ: η αγάπη μου ήταν η μουσική.. σιγά σιγά όταν μεγάλωνα άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική  είχα πρόβλημα ακόμα και με την οικογένεια και με το συγγενικό περιβάλλον που δεν ήθελαν με τίποτα να κάνω μουσική. Εγώ είχα μάθει κάποια μουσική κρυφά και αντιμετώπισα μεγαλύτερο πρόβλημα.. γιατί ήταν απαγορευτικό στο περιβάλλον μας να κάνουμε μουσική, αυτό που ήθελα εγώ και έτσι αποφάσισα να φύγω.
Σ: μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για το ταξίδι σου, για το πέρασμα των συνόρων;
Χ: οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές όταν περνάς τα σύνορα των χωρών γιατί δεν ταξιδεύεις κανονικά με χαρτιά πρέπει να πας παράτυπα από τα βουνά. Ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση και πολύ μεγάλος κίνδυνος. Χάσαμε κάποιους φίλους μας, σκοτώθηκαν στα σύνορα. Ακόμα και στα σύνορα της Τουρκίας με το Ιράν. Εκεί σκοτώθηκε ένας φίλος μου, οι συνοριοφύλακες τους πυροβόλησαν, μετά εγώ ο ίδιος έπεσα θύμα απαγωγής στην Τουρκία . Οι δουλέμποροι και οι διακινητές μας απήγαγαν και ζήταγαν λεφτά από τους δικούς μας. Πέρασα πάρα πολλά ,  πάρα πολλές δυσκολίες μέχρι να φτάσω εδώ.
Σ: θέλεις να μας πεις πώς ακριβώς έγινε όλο αυτό, η απαγωγή;
Χ: Μας πήραν από την Κωνσταντινούπολή και είπαν ότι είναι διακινητές και είπαν ότι θα μας πάνε στην Ελλάδα. Μας έβαλαν σε ένα κλειστό βαν και μας πήγαν σε ένα υπόγειο καμία ώρα έξω από την Κωνσταντινούπολη και άρχισαν να μας βασανίζουν και να ζητάνε λεφτά. Μου πήραν τα μουσικά όργανα που είχα μαζί μου, πήραν τα λεφτά, ζήτησαν και λεφτά απ’τους δικούς μας και μετά από μέρες μας έφεραν πίσω και μας άφησαν σε ένα δρόμο έτσι πολύ…. για να μην βλέπει κάνεις και έφυγαν.
Σ: και πώς έγινε και σας άφησαν; Πλήρωσες τα λύτρα;
Χ: Πλήρωσα πολλά λεφτά.
Σ: οι δικοί σου;
Χ: ναι, οι δικοί μου πλήρωσαν τα λύτρα.
Σ:ναι ναι. Θέλεις να μας πεις για το τι έγινε όταν ήρθες εδώ; Για τη ζωή σου στην Ελλάδα;
Χ:Θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής. Στο Αφγανιστάν σίγουρα θα με σκοτώνανε γιατί εκεί είναι οι Ταλιμπάν και γι αυτούς η μουσική είναι αμαρτία και όποιος παίζει μουσική του κόβουν τα χέρια και τον σκοτώνουν. Εκεί σε σκοτώνουν και τελειώνει.. σε σκοτώνουν μία φορά.. εδώ αυτός ο θάνατος είναι σαν να σε βασανίζει και να πεθαίνεις αργά και βασανιστικά. Εγώ έχω βασανιστεί τόσο πολύ στην Ελλάδα και στην προσπάθεια να φύγω και να επιστρέψω. Η αστυνομική βία, η ρατσιστική βία ήταν τόσο έντονα που έλεγα ότι μακάρι να ήταν μία και καλή.. αν με σκότωναν θα ήταν καλύτερα.
Σ: θέλεις να μας αναφέρεις κάποια από αυτά τα περιστατικά της αστυνομικής βίας;
Χ: το χειρότερο περιστατικό ήταν όταν επιχείρησα να φύγω από την Ελλάδα μέσα από τα Σκόπια , Σερβία… 6 φορές έχω επιχειρήσει να φύγω αλλά μία φορά με έπιασε η αστυνομία στα σύνορα με τα Σκόπια και εκεί με έβαλαν σε ένα υπόγειο με τους άλλους . Ήταν ένα υπόγειο που εκεί ήταν πολύ δύσκολο ακόμη και να αναπνεύσεις τα παράθυρα ήταν κλειστά ,ήταν σκοτεινά. Και εκεί είχα κάποιο πρόβλημα και είχα πέσει και είχα λιποθυμήσει και οι αστυνομικοί νόμιζαν ότι το κάνω επίτηδες για να με ελευθερώσουν και ενώ ήμουν λιπόθυμος με είχαν χτυπήσει πάρα πολύ άσχημα. Όταν συνήλθα είδα ότι παντού είχα μελανιές και πόναγα πολύ έντονα. Είχε και πάρα πολλή υγρασία και ήταν χάλια η κατάσταση και αναγκάστηκαν και με πήγαν στο νοσοκομείο μετά.
Σ: είπες ότι έχει έρθει και άλλες φορές αντιμέτωπος με περιστατικά αστυνομικής βίας..
Χ: είναι πολύ περίεργα.. δεν ξέρω είναι η δουλειά τους ή θέλουν να διασκεδάσουν δεν ξέρω..  κάθε φορά και τώρα παρόλο που έχω χαρτιά με πιάνει η αστυνομία και μου λέει ότι θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα έχει γίνει.. όταν μπαίνουμε στο αστυνομικό τμήμα η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι πολύ άγρια για παράδειγμα λένε να μην γελάτε ή να κοιτάτε κάτω και μας χτυπάνε με σφαλιάρες με κλοτσιές. Γινότανε φορές που  μπαίνουμε μέσα, κάποιες ώρες μας κρατάνε μέσα , κοιτάνε τα χαρτιά λένε ναι να φύγετε. Μόλις βγαίνουμε απ’το αστυνομικό τμήμα άλλοι αστυνομικοί μας πιάνουν και μας βάζουν πάλι μέσα είναι σαν να διασκεδάζουν με εμάς.. αυτή την αίσθηση έχω..ενώ δεν υπάρχει άλλος λόγος .. χωρίς να έχουμε κάνει κάτι απλά επειδή δεν φαινόμαστε σαν πολίτες που είναι εδώ.. επειδή έχουμε διαφορετικό χρώμα και διαφορετική εμφάνιση, αυτό μας κάνει…  το άλλο περιστατικό που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν όταν εγώ πέρσυ.. τα πρωινά είχα ένα πώς το λένε…φλάουτο . Και έπαιζα πάνω σε ένα παγκάκι στο Πεδίο του Άρεως και ήταν εκεί ναρκομανείς και έμποροι ναρκωτικών από εδώ και από εκεί.. κάποια στιγμή ήρθε η αστυνομία πιάσανε κι αυτούς  πιάσανε κι εμένα εγώ, εγώ δεν είχα τίποτα και μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα και μας έγδυσαν όλους.. και αυτούς και εμένα και κάποια στιγμή λέω ότι σ αυτούς μπορεί να έχουν βρει κάτι, μπορεί να είναι έμποροι ναρκωτικών αλλά με εμένα γιατί  τα βάζουν,αφού τους έδειξα τα χαρτιά; Και εκεί μας είχαν γδύσει εντελώς όλους και μας κλωτσούσαν όλους έτσι σαν να παίζαν με εμάς.
Σ: επειδή ανέφερες προηγουμένως ότι έχεις κρατηθεί σε αστυνομικά τμήματα.. ήθελα να σε ρωτήσω πώς ήταν οι συνθήκες;
Χ: γενικά ήταν πολύ δύσκολα τα κρατητήρια.. δεν ήμουν σε κέντρο κράτησης ήμουν σε κρατητήριο αστυνομικών τμημάτων. Μία φορά σε ένα δωμάτιο 4x5 ήταν 12 άτομα. Έκανε κρύο, τα φαγητά ήταν απαίσια.. η συμπεριφορά των αστυνομικών ήταν απαίσια. Μία άλλη φορά ήταν ένα δωμάτιο λίγο μεγαλύτερο απ’το πρώτο ήμασταν πότε 20, πότε 28 πότε 40 άτομα μέσα και πάλι τις ίδιες καταστάσεις.. δηλαδή δεν μπορώ να περιγράψω ήταν πολύ άσχημες καταστάσεις.
Σ: πόσο καιρό έχεις κρατηθεί;
Χ: περίπου 3 μήνες
Σ: και για ποιο λόγο σε είχαν πιάσει;
Χ:λόγω του ότι δεν είχα χαρτιά.. είχα κάποιο χαρτί, είχε λήξει, πήγα να μου το ανανεώσουν και μετά έμεινα χωρίς χαρτιά και με έβαλαν μέσα στο κρατητήριο.
Σ: και πριν.. σε σχέση με την κράτηση, προαυλιζόσασταν ή ήσασταν συνεχώς μέσα στο κελί;
Χ: εγώ ήμουν μέσα περίπου 3 μήνες και δεν μας έβγαλαν καθόλου έξω.. ακόμα και ένα μικρό παράθυρο που είχαμε εκεί και είχαν βάλει μπάρες και φωνάζαμε και παρακαλάγαμε να τον αφήνουν ανοιχτό για κάποιες ώρες… κάποιες φορές το άνοιγαν κάποιοι καλοί αστυνομικοί αλλά άλλες φορές ούτε αυτό δεν άνοιγαν, να μπει αέρας μέσα στο κρατητήριο, ούτε αυτό δεν κάνανε!
Σ: το φαγητό πώς ήταν εκεί;
Χ: ήταν χάλια.. ήταν κάτι για να μην πεθάνουμε.. συνήθως ήταν ψωμί με μαρούλι και τυρί, αυτό ήταν. Οι κρατούμενοι φωνάζανε, πολλές φορές κάνανε και απεργία και λέγανε ότι δεν μπορούμε να φάμε αυτό. Δεν τους ένοιαζε.. καμιά φορά αλλάζανε αλλά το κύριο φαγητό είναι αυτό, ίσα ίσα για να μην πεθάνουμε.
Σ: πόσες φορές την ημέρα τρώγατε;
Χ: 2 φορές.το βράδυ και το μεσημέρι, έτσι ήταν.
Σ:Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών από άποψη υγιεινής, πώς κάνατε μπάνιο, πώς..;
Χ: ήταν ένα ντους εκεί πέρα αλλά ήταν με κρύο νερό , πολύ κρύο νερό και κάναμε με πολλές δυσκολίες απ’το κρύο, αλλά κάναμε. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο.
Σ: σαπούνι είχατε;
Χ: όποιος είχε λεφτά αγόραζε σαπούνι, όποιος δεν είχε δεν αγόραζε.
Σ: τα ρούχα σας πώς τα πλένατε;
Χ: εκεί στο μπάνιο πλέναμε όλοι τα ρούχα μας, αλλά πολλοί δεν είχαν σαπούνι, σκόνη, άλλοι που τους έφερναν οι δικοί τους απέξω μας βοηθούσαν..
Σ: υπήρχε άτομο το οποίο να είχε ανάγκη από φάρμακο, από περίθαλψη αυτούς τους μήνες; Τι γινόταν τότε;
Χ: το μοναδικό φάρμακο εκεί μέσα είναι το ντεπόν, και να σπάσει το πόδι σου και πονοκέφαλο να έχεις  το πρώτο που κάνουν είναι να σου δίνουν ένα ντεπόν. Τίποτα άλλο δεν σου κάνουν. 3 φορές αρρώστησα ο ίδιος, όλοι αρρώσταιναν εκεί πέρα γιατί ήταν μικρός ο χώρος και ήταν κλειστός και εξαέρωση δεν υπήρχε και όλοι αρρωσταίναμε.και λόγω αυτού έχω μια αντίδραση στο ντεπόν, τώρα πήγα στο σχολείο και με πόναγε το κεφάλι μου και λέω στη δασκάλα και μου λέει πήγαινε να πάρεις ντεπόν και μία άλλη μέρα πονούσε το στομάχι μου και μου λέει πήγαινε να πάρεις ντεπόν και λέω παντού και στη φυλακή και εδώ ντεπόν. Και πήγα μια μέρα και πέταξα τα ντεπόν στα σκουπίδια. Και όταν με ρώτησαν γιατί τα πέταξα είπα όλο ντεπόν δίνετε να μην δίνετε αυτό, κάτι άλλο να δίνετε.
Σ: αν χρειαζόσασταν κάτι δεν θα σας έφερναν γιατρό να σας εξετάσει;
Χ: όχι, δεν έφερναν ποτέ γιατρό και έπρεπε να είσαι σε πολύ άσχημη κατάσταση για να σε πάνε στο νοσοκομείο.. τα παιδιά για παράδειγμα  είχαν κάνει απόπειρες αυτοκτονίας ή με πλακάκια ή κάτι  βρίσκανε και κόβανε τις φλέβες τους  και αιμορραγούσαν  και έπεφταν κάτω και μετά τους μάζευαν και τους πήγαιναν στο νοσοκομείο, τους έκαναν μια πρώτη βοήθεια εκεί πέρα και μετά τους έφερναν πάλι πίσω. αυτό γινόταν…3 φορές αρρώστησα ο ίδιος και δεν έφεραν γιατρό.
Σ: μάλιστα.. σχετικά με την Χρυσή Αυγή.. έχεις αντιμετωπίσει κάποιο περιστατικό ρατσιστικής βίας;
Χ:δύο φορές έχω πέσει θύμα επίθεσης από αυτήν την ομάδα… μία φορά που είχα έρθει το 2012 που δεν γνώριζα τίποτα από αυτά από τους φασίστες ότι κυνηγάνε τους μετανάστες και τους χτυπάνε.. ήμουν σε ένα ίντερνετ καφέ και μίλαγα με τους γονείς μου, βγήκα έξω και ξαφνικά ήρθαν μία ομάδα και με χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα.. η άλλη φορά ήταν ακριβώς ένα χρόνο μετά 2013 τον Σεπτέμβρη, αρχές Οκτώβρη.. και πάλι στον Άγιο Παντελεήμονα ξαφνικά εκεί που περνούσα ήρθαν και με χτύπησαν πολύ άγρια.
Σ: δεν υπήρξε κάποια λογομαχία πιο πριν ή κάτι.. απλά ήρθαν και σε χτύπησαν;
Χ: την πρώτη φορά όπως σας είπα δεν γνώριζα τίποτα από αυτά.. ήταν μία ομάδα κοριτσιών και αγοριών, ήταν νέοι και με φώναξαν μου είπαν να πάω εκεί, πήγα και κάτι μου είπαν και εγώ δεν γνώριζα τη γλώσσα και πρώτα γέλασαν και μετά άρχισαν να με χτυπούν.. αλλά με χτύπησαν πιο πολύ τα κορίτσια, τα κορίτσια ήταν αυτά πού με χτύπησαν πιο πολύ την πρώτη φορά.
Σ: τη δεύτερη; Τι έγινε την δεύτερη;
Χ: τη δεύτερη φορά.. την τελευταία, είχα πάει στο σπίτι του φίλου μου και κάναμε μουσική και βγήκα έξω και όπως προχωρούσα σε έναν δρόμο πέρασε τρέχοντας έτσι ένας αφρικανός, μαύρος ήταν και μου είπε «φίλε φύγε, θα σε χτυπήσουν» αλλά εγώ δεν κατάλαβα τότε τι μου είπε και εκείνος είχε φύγει και εγώ περπάταγα και ξαφνικά έτσι μία ομάδα έφτασε τρέχοντας και με ρώτησε από πού είσαι και εγώ είπα από πού είμαι και άρχισαν να με βαράνε.
Σ: παρατηρητές στα περιστατικά που ανέφερες δεν υπήρχαν; Δεν υπήρξε κάποιος να το δει; Να σε βοηθήσει;
Χ:  ήταν πολύ τρομακτικό.. οι τελευταίοι που πήγαν να με χτυπήσουν.. κοίταγα αν κάποιος τριγύρω ήταν και φώναζα για να με βοηθήσει.. υπήρχε τριγύρω κόσμος, ήταν τα μαγαζιά των πακιστανών, των αράβων και των ελλήνων που ήταν εκεί, όλοι κάνανε τα στραβά μάτια, κλείνανε τα μαγαζιά για να φύγουν.. και όλοι είχαν τρομάξει και έφευγαν, δεν επενέβαινε κανείς.
Σ: τη δεύτερη φορά ήταν και αγόρια και κορίτσια στη συγκεκριμένη ομάδα;
Χ: μόνο αγόρια ήταν την τελευταία φορά.
Σ: βλέπεις τον τελευταίο καιρό ότι έχουν αυξηθεί αυτά τα περιστατικά ρατσιστικής βίας;
Χ: εγώ δεν γνωρίζω πολλά πολιτικά.. για το τι κάνει το κόμμα.. άκουσα ότι έναν γνωστό του φίλου μου τον είχαν χτυπήσει πολύ άσχημα.. αλλά τώρα τελευταία τελευταία ακούω λιγότερες επιθέσεις σε σχέση με απ ότι ήταν κάποιους μήνες πριν.
Σ: για ποιο λόγο πιστεύεις ότι είναι λιγότερες;
Χ: δεν γνωρίζω πραγματικά, δεν γνωρίζω γιατί συμβαίνει αυτό αλλά είναι σαν να βλέπω ότι έχει λιγοστέψει .. τουλάχιστον λιγότερα ακούω εγώ αλλά δεν ξέρω γιατί έχει γίνει μπορεί και να έχει γίνει για τα εμπόδια που έχουν δημιουργηθεί σ αυτούς τελευταία.
Σ: γενικότερα η ελληνική κοινωνία πώς σε αντιμετώπισε, εκτός της Χρυσής Αυγής και της αστυνομίας;
Χ: είναι πολύ διαφορετικός ο κάθε άνθρωπος.. δεν μπορείς να πεις ότι όλοι είναι κακοί και όλοι είναι καλοί.. έχω έλληνες φίλους και ελληνίδες που πραγματικά με έχουν αντιμετωπίσει σαν παιδί τους, έχω δει τόσα καλά που δεν έχω δει και από τη μάνα μου και από την οικογένειά μου. Που με βοήθησαν στη μουσική και από εδώ και από εκεί. Αλλά καταλαβαίνω ακόμα και στον δρόμο όταν πάω με βρίζουν ή κάνουν άκρη, πηγαίνουν απέναντι και μας κοιτάνε πολύ άσχημα.. μας λένε κάποια λόγια και κάνουν άκρη και φεύγουν..
Σ: αυτοί  που σε έχουν βοηθήσει.. πού βρήκες αυτή τη στήριξη; Ποιος σε βοήθησε;
Χ: σε σχέση με το χώρο με βοήθησαν από το φόρουμ  των προσφύγων γιατί ήταν πολύ άσχημη η κατάσταση δεν μπορούσα να πάω πουθενά και έμεινα στα γραφεία του φόρουμ, με βοήθησαν πάρα πολύ για να μην μείνω στον δρόμο. Και οι Έλληνες εκεί που κάνω μαθήματα ελληνικών πάρα πολύ, με βοήθησαν πάρα πολύ με έχουν συστήσει με μουσικούς και πάω και κάνω μουσική με αυτούς. Αυτοί με βοηθάνε.. έτσι γίνεται η  βοήθεια.
Σ: τώρα έχεις χαρτιά εδώ; είσαι μόνιμα ή σκέφτεσαι να φύγεις;
Χ: αυτή τη στιγμή έχω ζητήσει άσυλο εδώ, έχω κάνει τα χαρτιά μου η υπόθεσή μου προχωράει στο γραφείο του ασύλου και αν αναγνωριστώ και αν πάρω κάποιο χαρτί και η κατάσταση παραμείνει έτσι που δεν έχω δουλεία , που είναι χάλια… όντως θα προσπαθήσω να πάω κάπου να δουλέψω.. αυτή τη στιγμή κάνω και μαθήματα ελληνικών, πάω σχολείο , αν πάνε καλά τα πράγματα θα συνεχίσω εδώ δεν θα πάω αλλού.
Σ: η καθημερινότητά σου έχει αλλάξει με την κρίση;
Χ:εγώ δεν είμαι από πολύ παλιά εδώ.. αλλά όσο είμαι εδώ ακούω πράγματι ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ, ότι είναι πολύ άσχημα τα πράγματα.. αλλά τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και πιο έντονα για τους μετανάστες για τους πρόσφυγες για εμάς δηλαδή, αυτό που ακούω στα μαθήματα , η δασκάλα μας λέει ότι είναι παλιά ήταν καλύτερα τα πράγματα και για τους ίδιους τους Έλληνες και καταλαβαίνω ότι δεν περνάνε καλά ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες.. και για μας είναι πολύ χειρότερα, πολύ χειρότερα
Σ: εσύ είπες δεν δουλεύεις κάπου; Δεν έχεις δουλειά;
Χ: όχι δεν δουλεύω, δεν υπάρχει δουλειά, με τη μουσική ασχολούμαι, κάνω μουσική από εδώ και από εκεί.
Σ: και πώς τα βγάζεις πέρα οικονομικά;
Χ: είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.. δεν έχω καμία οικονομική ενίσχυση και στο χώρο που μένω, οι φίλοι μου με βοηθάνε.. εντάξει μένεις εκεί μετά κάπου αλλού και το φαγητό μου είναι στους φίλους μου και πάλι.. ή σήμερα μπορεί να φάω κάποια άλλη μέρα μπορεί να μην φάω γιατί δεν έχω τίποτα, ή μπορεί και να πάω στο δήμο ή στην εκκλησία και να φάω εκεί.
Σ: τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να μεταναστεύσει εδώ στην Ελλάδα;
Χ: εγώ τους συμβουλεύω να μην έρθουν.. αλλά κάποιοι είναι αναγκαίο να φύγουν γιατί εκεί που είναι κινδυνεύει η ζωή τους αλλά αυτοί που δεν κινδυνεύει η ζωή τους εγώ θα έλεγα καλύτερα να μην φύγουν γιατί είναι χειρότερα εδώ.
Σ: με την πολιτική του ασύλου.. υπάρχουν προβλήματα; Είπες ότι είχες κάποια θέματα.
Χ: στην αρχή όταν ήρθα  δεν ήθελα να μείνω εδώ.. μετά που προσπάθησα 6 φορές να φύγω και με γύρισαν.. τότε ήταν πολύ δύσκολο να ζητήσεις άσυλο, δεν υπήρχε σύστημα ασύλου.. τώρα στην Κατεχάκη έχουν φτιάξει μία καινούρια υπηρεσία ασύλου.. τώρα λένε ότι είναι καλύτερα τα πράγματα και γι αυτό πήγα εκεί και ζήτησα άσυλο
Σ: θα ήθελες κάτι να πεις στους πολιτικούς της Ελλάδας;
Χ: τώρα το μήνυμα το δικό μου δεν έχει νόημα γιατί δεν θα με ακούσει κανένας.. αλλά αυτό που λέω εγώ είναι οι πολιτικοί και η κυβέρνηση να είναι ειλικρινείς απέναντι στους πολίτες και να βλέπουν τους πολίτες με τα ίδια μάτια.. όλοι είναι ίσοι και όλοι είναι ίδιοι..
Σ: μάλιστα. Έχεις να προσθέσεις κάτι άλλο, κάτι που εγώ δεν σκέφτηκα να σε ρωτήσω;
Χ: εγώ από μικρή ηλικία, δεν έχω δει μία μέρα που να είναι άσπρη και στη χώρα μου και εδώ.. τώρα έχω συνηθίσει.. η μόνη μου ελπίδα αυτή τη στιγμή είναι να με βοηθήσει κάποιος να έχω τα μουσικά μου όργανα. Όπου πάω τα προβλήματα υπάρχουν, τουλάχιστον να έχω τη μουσική αυτό που αγαπάω να κάνω.. τίποτα άλλο δεν χρειάζομαι.
Σ: Εντάξει. Σε ευχαριστώ πολύ.
Χ: Εγώ ευχαριστώ.